Rianxo. É un día do mes xaneiro, tal como o 30; e como en todos os menceres, os raios do sol descubren algunha nova sorpresa, desta vez, no seo dunha familia modesta, que nestes anos e nesta terra iso quere dicir pobre, nace o primeiro fillo varón entre ida e volta da emigración. É na rúa Cabo da Vila no número 29, onde un neno antes de ter nado xa vive as idas e voltas da miseria na loita pola supervivencia. O seu pai Mariano, mariñeiro, emigra ese mesmo ano cara a Arxentina.
Un nome del é nome de rei, de explendor, de poesía, de sabedoría; Alfonso, non é décimo mais sabio si, saíu pouco monárquico, non coma o crego da vila, quen realmente lle impuso este nome; poeta coa vida; e o explendor, comezouno prantando os seus virxinais alicerces. O nome primeiro podería ter sido como o do guerreiro Breogán, tivo moito del mais non foi así, foi Daniel, nome do común, disposto a buscar un alcume. Así quedou por consenso paternofilial e imposición monástica: Daniel Alfonso Rodríguez Castelao, o irmán Daniel, o amigo Daniel.
Rianxo non soubo nunca que desa terra saería o un novo profeta esperado, que sacaría ao povo do olvido, que lle devolvería o seu nome e unha obra que realizar no mundo, Rianxo deu a luz á persoa que aínda en cueiros daría nova sangue a esta terra. Criado entre a nai e as súas irmás Xosé Fina e Teresa dotóuselle da sensibilidade necesaria para entender esta terra.
1886 (Hoxe in memoriam)
Posted on Xaneiro 7, 2011
Posted in: Uncategorized
Xan
Xaneiro 7, 2011
Unha boa forma de traer á memoria a Castelao, indo xustiño ao comezo, o día do seu cavodano, parabéns!!
Raiz_Verde
Xaneiro 8, 2011
Fijo-me lembrar a certa passagem do “Evangeo segundo Jesus Cristo” de José Saramago,; Em concreto aquela na que José topa com os soldados falando das intençoes de Herodes e lança-se a correr cara a cova para cometer o que seria logo o seu gram pecado, o do renegado. Mas aínda que me lembre a isso Castelao nom foi um renegado nem muito menos senom que foi a alba de gloria necessária para um país que agoniçava já na sua tumba. Agora tóca-nos a nós continua-la obra!
Um saúdo
Antom Fente Parada
Xaneiro 8, 2011
Muito bom a lembrança irmao. Nom lembrava agora a passagem do “Evangelho segundo Jesus Cristo”, um romance espectacular, provavelmente o melhor dos que escreveu Saramago e que tem umha “continuaçom” (igualmente sobérvia segundo a crítica eu nom a lim) em “Caim”. Um dos fragmentos de que gostara avondo do “Evangelho”:
o tempo leva-nos até onde uma memória se inventa (…).
Quando procederes à ceifa do teu campo, e te esqueceres de algum feixe, não voltes atrás para o levar, quando varejares as tuas oliveiras, não voltes a colher o resto que ficou nos galhos, quando vendimares a tua vinha, não rabisques o que ficou, a tudo isto deverás deixar para que o recolham o estrangeiro, o órfão e a viúva, lembra-te de que foste escravo na terra de Egipto.